Wpisy

Wpis ten moglibyśmy jednocześnie nazwać: Historia jednego przedmiotu, ponieważ będziemy tutaj pokazywali ciekawe eksponaty, jak również ich historię. Jednak głównym naszym celem jest przekazywanie wiedzy na temat biżuterii dawnej, wytłumaczenie rzadko spotykanych lub wręcz zapomnianych pojęć i rozwiązań technicznych zastosowanych w biżuterii antykwarycznej na konkretnych, dostępnych nam przykładach.

Brosza w XIX wieku

W XIX wieku broszka była prawdopodobnie najbardziej popularnym i najczęściej wytwarzanym typem biżuterii. Początkowo ich posiadanie było przywilejem klas zamożnych i arystokracji. Do ich wyrobu stosowano szlachetne metale i najlepszej klasy kamienie. Poziom wykonania był również bardzo wysoki. Począwszy od końca XVIII wieku rosło zainteresowanie naukami przyrodniczymi: astrologią, zoologią, botaniką, które w XIX wieku osiągnęło szczyt. Znalazło to swój wyraz w zdobnictwie, a także w sztuce jubilerskiej. Naturalistyczne przedstawienie kwiatów ułożonych w bukietach czy też w formie gałązek było jednymi z ulubionych tematów biżuterii dziewiętnastowiecznej. W polskich antykwariatach znajdziemy liczne przykłady takich ozdób.

Brosze w kształcie bukietów i gałązek z kwiatami

Broszki z kwiatami, ułożonymi w bukiety lub rozmieszczonymi na gałązkach, noszono i kolekcjonowano przez cały XIX wiek. Egzemplarze wysadzane kamieniami kolorowymi występują rzadziej niż broszki „białe”, czyli diamentowe, dlatego są bardziej poszukiwane i kosztowniejsze. Kolorystycznie przypominają biżuterię typu giardinetto wytwarzaną w XVIII w. Specjalistami od barwnych brosz w kształcie bukietów i gałązek kwiatów wysadzanych różnobarwnymi kamieniami byli wybitni rosyjscy jubilerzy.

Mediolan koniec XIX w., Brosza w formie bratka en tremblant

En tremblant

Najbardziej spektakularne przykłady tego rodzaju biżuterii mają środkowy kwiat umieszczany lekko powyżej w oprawce na sprężynce zwanej en tremblant. Stary francuski termin oznaczający „drżeć”, w słowniku branży jubilerskiej odnosi się do „drgania” biżuterii przy każdym ruchu. Dotyczy to głównie broszek. Wynalezione w XVIII wieku w paryskich pracowniach technika, polega na montowaniu części biżuterii diamentowej na sprężynach z drutu w celu uzyskania realistycznego ruchu i zróżnicowania wysokości. Ten zabieg nadaje klejnotom większej objętości, przykuwa wzrok dzięki uzyskanemu w ten sposób blaskowi i żywotności. Zamontowane w ten sposób broszki szczególnie efektowne wyglądały w blasku świec. Technika en tremblant była popularna w przypadku biżuterii z motywami kwiatowymi, która zawierała delikatnie drżące główki kwiatowe, a także skrzydła motyla lub ważki zdobione kamieniami.

W tym przypadku rubinowo-diamentowy kwiat bratka jest odkręcany od broszy i można go przytwierdzić do szpili do włosów, w której właśnie zastosowano technikę en tremblant. Taki element można było zdejmować i osadzić wielokrotnie na ozdobnym grzebieniu, tiarze, naszyjniku lub bransolecie, które były częścią większego garnituru. Ten typ rozwiązania wpisuje się w określenie biżuteria modułowa lub wielofunkcyjna – ale o tym innym razem.

Wartość dodana

Biżuteria dawna ma tą niezwykłą wartość, iż poza użytymi materiałami, charakteryzuje się wyjątkowym ręcznym wykonaniem, najczęściej w jednym egzemplarzu. Oprawa kamieni jest niezmiernie delikatna i kunsztownie zrobiona, a diamentów nie przyćmiewają zbędne metalowe elementy. Oglądanie spodnich części broszek pozwala najlepiej ocenić jakość ich wykonania. Dobrze zrobiony klejnot powinien być równie kunsztownie wykonany zarówno na rewersie, jak i od frontu.

Brosza opatrzona cechą złotniczą lub sygnaturą jest warta dwukrotnie więcej, niż ozdoba nieoznakowana. Wartość i niezwykłość tego kompletu podwyższa oryginalne etui.

Poniżej przedstawiamy jeden z piękniejszych przykładów broszy z zastosowaniem sprężynki en tramblant. A jak Wam się podoba?

Urlop urlopem, a biżuteria od lat znajduje mnie sama… Czy wiecie co to jest? I skąd pochodzi ten rodzaj biżuterii? Z Chorwacji, a dokładniej z Rijeki – największego chorwackiego portu handlowego. To morčić, czyli mała figurka Maura w turbanie. Niegdyś motyw ten występował tylko w kolczykach. Obecnie zdobi wisiorki, broszki, szpilki do krawata, spinki do mankietów a naprawdę w tym momencie wszystkie rodzaje biżuterii. Występuje w wielu wersjach, od tanich emaliowanych czarno-białych emaliowanych główek, po drogie antykwaryczne egzemplarze zdobione kamieniami szlachetnymi, koralami i wielobarwną emalią.

Chorwacka biżuteria ludowa z motywem Maura

Ale po kolei, skąd wziął się ten motyw i co oznacza? Morčić to chorwacka biżuteria ludowa i jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli Rijeki, zatoki Kvarnerskiej i chorwackiego wybrzeża. Oprócz celów estetycznych i dekoracyjnych biżuteria ta była również widocznym znakiem tożsamości, przynależności do miasta, jego licznych działań i wydarzeń, symbolem Międzynarodowego Karnawału w Rijece. Zaś od 1991 roku uznano go za maskotkę tego miasta. To symbol szczęścia chorwackiego wybrzeża.

Legenda wiąże początek tych przedstawień z wyzwoleniem od oblężenia tureckiego w XVI wieku, gdzie według przekazów dużą rolę odegrały kobiety. Zaś mężczyźni z wdzięczności postanowili ofiarować im w prezencie kolczyki przedstawiające najeźdźców, zmuszonych przez nie do ucieczki. Bardziej prawdopodobne jest to, że zaczęto wyrabiać je w XVII lub XVIII wieku. Były to tańsze kopie popularnych w Wenecji figurek, wysadzanych drogimi kamieniami. Wkrótce na Półwyspie Istria zaczęto uważać, że przynoszą szczęście. Od tego czasu ich wyrobem zaczęli zajmować się złotnicy.

Symbol Rijeki - morčić figurka Maura

Biżuteria z popiersiem Maura w turbanie jest dziś noszona przez 70% miejscowych kobiet, niezależnie od ich statusu społecznego i narodowości w wieloetnicznej Rijece. Dzisiejsze figurki pokryte są ceramiczną glazurą, zaś na indywidualne zamówienie można je dekorować kamieniami szlachetnymi. Figurkę można również kupić jako niezależną rzeźbę w różnych rozmiarach. Jest to wyjątkowa pamiątka nawiązująca do historii, stąd wielu turystów kupuje ją jako souvenir dla siebie lub swoich bliskich.